Bij Gefaciliteerde Communicatie denkt men dat de client aan het woord is. Uit onderzoek blijkt echter steeds weer de begeleider verantwoordelijk voor de teksten. Wikipedia schaart het daarom onder pseudo-wetenschap.
Deze website wil mensen voorzien van informatie om zelf te kunnen oordelen over Gefaciliteerde Communicatie. In het keuzemenu in de bovenbalk, en via het keuzemenu in de onderbalk, kan gekozen worden op inhoud en beroepsgroep. De homepage schetst de verschillende perspectieven.
De website is in opbouw. Zowel inhoud als lay-out zullen de komende maanden verbeteren. Bezoekers worden nadrukkelijk uitgenodigd om te helpen relevante informatie te verzamelen. U kunt ons bereiken via de contactknop in het keuzemenu.
Disclaimer: De informatie op deze site is uitsluitend bedoeld voor onderzoek en educatie en mag niet worden opgevat als juridisch of professioneel advies.
Gefaciliteerde Communicatie is een methode die mensen die niet of nauwelijks kunnen spreken wil helpen met communiceren. Het gaat daarbij bijvoorbeeld om mensen met ernstig meervoudige handicaps, mensen die ten gevolge van een ongeval hersenbeschadigingen hebben opgelopen, of mensen met specifieke vormen van autisme.
Bij Gefaciliteerde Communicatie wordt een lichaamsdeel van de client vastgehouden door een begeleider, die dan "facilitator" genoemd wordt. Vervolgens kan de client typen (als de arm ondersteund wordt) of via de ogen aanwijzen (als het hoofd ondersteund wordt).
Zonder het vasthouden door de begeleider lukt het de client niet.
Als je de client nergens vasthoudt heet het Ondersteunde Communicatie. De client verzorgt de communicatie dan met hulpmiddelen (zoals een computer) en bedient deze zelfstandig.
Als je de client wel ergens vasthoudt (bijvoorbeeld de arm of het hoofd) dan heet het Gefaciliteerde Communicatie. Er worden vergelijkbare hulpmiddelen gebruikt, maar de client bedient deze niet meer zelfstandig.
Bijgaande foto is van de documentaire "Tell Them You love Me", waarin een begeleider beweerde dat haar client toestemming gaf tot seksuele handelingen. Deze zogenaamde toestemming was door middel van Gefaciliteerde Communicatie tot stand gekomen. Dit bleek allemaal onjuist te zijn, de begeleider werd veroordeeld tot gevangenisstraf.
Janyce Boynton bezorgde de ouders van haar client Betsy enorme problemen. Zij schrijft over haar geloof in Gefaciliteerde Communicatie (hier FC genoemd, naar de engelse term Facilitated Communication), en hoe ze na het testen van de methode niet anders kon dan toegeven dat het niet werkt. Sindsdien probeert ze door publicaties andere mensen te behoeden voor fouten.
Uit de getuigenis van Janyce: "In 1992 was ik "de facilitator" in de Wheaton-zaak en bracht ik, onder het mom van FC, beschuldigingen van seksueel misbruik in tegen de familie van het autistische kind, Betsy, met wie ik werkte. Ik geloofde er heilig in dat FC werkte en Betsy aan het woord was.
Door wetenschappelijke tests werd vastgesteld van wie de berichten echt kwamen. De resultaten van deze tests wezen duidelijk uit dat ik, en niet het kind, de auteur van de berichten was. Ik vond het moeilijk om mijn geloof in FC op te geven. Maar ik kon de wetenschappelijke studies die mijn eigen persoonlijke ervaringen met FC onderuit haalden niet langer negeren."
Voor deze website zijn diverse onderzoeken bekeken, en die wijzen allemaal op de onwerkzaamheid van Gefaciliteerde Communicatie. Zie daarvoor bij het keuzemenu "Bronnen" nummer 15 t/m 19.
Waarom dan toch doorgaan met deze methode? Allereerst is het natuurlijk heel fijn om te denken dat je kind of client veel meer kan dankzij Gefaciliteerde Communicatie. Om daar later weer op terug te moeten komen is pijnlijk en lastig.
In een artikel in "Science-based Medicine" uit 2022 wordt toegelicht hoe Gefaciliteerde Communicatie "schuilt" tussen wel bewezen goede vormen van ondersteunde communicatie. Op die manier valt het minder op dat het dezelfde onbewezen methode is. Tevens maakt de auteur duidelijk dat voorstanders van Gefaciliteerde Communicatie de critici verwijten dat deze "blijkbaar communicatie door gehandicapten willen tegengaan". Dat maakt mensen bij voorbaat huiverig om commentaar te geven. Ook worden nieuwe woorden gebruikt (zoals "Rapid Prompting Method", of "Spelling to Communicate"), waardoor het minder zichtbaar is dat het nog steeds om Gefaciliteerde Communicatie gaat, en de onwerkzaamheid daarvan niet van toepassing is op die nieuwe woorden.
De belangrijkste reden is dat er zelden goed getest wordt. Door niet te testen wordt werkzaamheid of onwerkzaamheid nooit zichtbaar.
"Het Lichaam Liegt Nooit", Ted Troost schreef dat al in 1988. Volgens Albert Mehrabian (1972) wordt (met name bij emotionele boodschappen) het grootste deel van de informatie overgedragen via non-verbale communicatie.
Bij mensen met een handicap is zelfs het nog lastiger emoties te verbergen achter een "poker-face", zeker als spasticiteit een rol speelt. Emoties worden dan sterker zichtbaar door lichaamstaal.
Gefaciliteerde Communicatie overschreeuwt deze autonome communicatie van de client. Daardoor wordt de identiteit van de client vervangen door het beeld dat via Gefaciliteerde Communicatie van hem/haar ontstaat.
Bezoek ook de Amerikaanse website https://www.facilitatedcommunication.org/ Wij werken intensief met hen samen om mensen goed te informeren over werking en risico's van Gefaciliteerde Communicatie (Facilitated Communication in het Engels).
We hebben je toestemming nodig om de vertalingen te laden
Om de inhoud van de website te vertalen gebruiken we een externe dienstverlener, die mogelijk gegevens over je activiteiten verzamelt. Lees het privacybeleid van de dienst en accepteer dit, om de vertalingen te bekijken.